Mistrzostwa świata rozgrywane są co roku, ale wszystkich najlepszych w jednym miejscu i o jednej porze można oglądać tylko raz na cztery lata. Gdy fani hokeja czekają na swoje prawdziwe święto, we wściekłość wpadają właściciele klubów NHL, którzy boją się, że ich zawodnicy wrócą z kontuzjami. Długo ważyły się losy tego, czy podpiszą porozumienie, umożliwiające występ największych gwiazd w Soczi, ale wreszcie zgodzili się. Absolutnie wcale nie jest pewne, że uda się ich przekonać również za cztery lata. Tym bardziej więc doceniajmy rangę spektaklu, który czeka nas w najbliższych dniach. Próżno szukać słabych punktów w składach Kanady czy Rosji. Ekipa Klonowego Liścia przyleciała do Soczi obronić tytuł, który przed czterema laty wywalczyła po porywającym boju z Amerykanami. "Złotego" gola w dogrywce strzelił Sidney Crosby. Teraz najlepszy hokeista świata zamierza poprowadzić swój zespół po dziewiąty olimpijski triumf. W przypadku Kanadyjczyków kluczowe znaczenie będzie miała dyspozycja bramkarza. Jeszcze większa presja będzie ciążyć na Rosjanach. Gospodarze igrzysk mogą przegrać klasyfikację medalową, ponieść klęski w innych dyscyplinach, ale turniej hokejowy jest dla oczkiem w głowie. Czwórkę hokeistów "Sbornej": Aleksandra Owieczkina, Jewgienija Małkina, Ilję Kowalczuka i Pawła Dacjuka "Washington Post" nazwał wręcz hokejowymi "Beatlesami". Kanada i Rosja to najwięksi faworyci do złotego medalu, ale stawka jest tak silna i wyrównana, że realne szanse nawet na olimpijskie złoto ma jeszcze kilka zespołów. Imponująco wygląda reprezentacji USA, której listę gwiazd otwiera bramkarz Ryan Miller. Naszpikowane gwiazdami są także zespoły Szwecji i Finlandii, a więc mistrzowie świata odpowiednio z 2013 i 2011 roku. Szanse "Trzech Koron" byłyby jeszcze większe, gdyby nie kontuzje Henrika Sedina i Johana Franzena. Siłą Finów są znakomici bramkarze: Tuukka Rask, Antti Niemi i Kari Lehtonen. Takiej gwiazdy w bramce nie będą mieć Czesi, ale z kolei ich atutem jest doświadczenie kluczowych zawodników, jak Jaromir Jagr czy Patrik Eliasz. Nie można skreślać Słowaków, którzy przed czterema laty byli rewelacją turnieju w Vancouver - w półfinale przegrali z Kanadyjczykami zaledwie jedną bramką. Z kolei w 2012 roku grali w finale mistrzostw świata. Słowakom brakować będzie jednak Mariana Gaborika, Miroslava Szatana i Lubomira Viszniovskiego. Zmorą faworytów mogą okazać się także Szwajcarzy. Dzięki żmudnej, świetnie zaplanowanej pracy zrobili wielki skok w ostatnich latach i podczas ubiegłorocznych mistrzostw świata wystąpili w finale, a Roman Josi został wybrany najlepszym zawodnikiem turnieju. Warto podkreślić, że bardzo sprytnie opracowany został system rozgrywek turnieju olimpijskiego - po pierwszej fazie turnieju nikt nie odpadnie. 12 drużyn podzielono na trzy grupy (sprawdź poniżej). Zwycięzcy grup i najlepszy zespół z drugiego miejsca bezpośrednio awansują do ćwierćfinału. Pozostałe ekipy utworzą cztery pary (według systemu 5-12, 6-11, 7-10, 8-9), a ich zwycięzcy także znajdą się w 1/4 finału. Niestety, w Soczi zabraknie "Biało-czerwonych". Będą to już szóste igrzyska bez polskich hokeistów. W 1992 roku w Albertville zajęli 11. miejsce. Autor: Mirosław Ząbkiewicz Turniej olimpijski: Grupa A: Rosja, Słowacja, USA, Słowenia Grupa B: Kanada, Finlandia, Norwegia, Austria Grupa C: Czechy, Szwecja, Szwajcaria, Łotwa. Największe gwiazdy: Kanada: Sidney Crosby, Rick Nash, Drew Doughty, Roberto Luongo. Rosja: Aleksander Owieczkin, Jewgienij Małkin, Siemion Warłamow, Ilja Kowalczuk, Paweł Dacjuk. USA: Ryan Miller, Patrick Kane, Zach Parise, Paul Stastny. Szwecja: Henrik Lundqvist, Henrik Zetterberg, Nicklas Backstrom. Reszta świata: Jaromir Jagr (Czechy), Marian Hossa i Zdeno Chara (obaj Słowacja), Teemu Selanne (Finlandia), Roman Josi (Szwajcaria). Medaliści olimpijskich turniejów hokeistów (w kolejności rok, miasto igrzysk, czołowa trójka): 1920, Antwerpia (igrzyska letnie) - Kanada, USA, Czechosłowacja 1924, Chamonix - Kanada, USA, W. Brytania 1928, St. Moritz - Kanada, Szwecja, Szwajcaria 1932, Lake Placid - Kanada, USA, Niemcy 1936, Garmisch-Partenkirchen - W. Brytania, Kanada, USA 1948, St. Moritz - Kanada, Czechosłowacja, Szwajcaria 1952, Oslo - Kanada, USA, Szwecja 1956, Cortina d'Ampezzo - ZSRR, USA, Kanada 1960, Squaw Valley - USA, Kanada, ZSRR 1964, Innsbruck - ZSRR, Szwecja, Czechosłowacja 1968, Grenoble - ZSRR, Czechosłowacja, Kanada 1972, Sapporo - ZSRR, USA, Czechosłowacja 1976, Innsbruck - ZSRR, Czechosłowacja, RFN 1980, Lake Placid - USA, ZSRR, Szwecja 1984, Sarajewo - ZSRR, Czechosłowacja, Szwecja 1988, Calgary - ZSRR, Finlandia, Szwecja 1992, Albertville - WNP (Rosja), Kanada, Czechosłowacja 1994, Lillehammer - Szwecja, Kanada, Finlandia 1998, Nagano - Czechy, Rosja, Finlandia 2002, Salt Lake City - Kanada, USA, Rosja 2006, Turyn - Szwecja, Finlandia, Czechy 2010, Vancouver - Kanada, USA, Finlandia